Μια μικρή αληθινή ιστορία από την Γερμανική κατοχή

Η Γερμανία αποφάσισε να βοηθήσει τους Ιταλούς για να μην γίνουν ρεζίλι στο Αλβανικό μέτωπο. Έτσι κάπως πήρανε απόφαση την Γερμανική εισβολή. Ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1941 μέσω Βουλγαρίας και Γιουγκοσλαβίας. Μέσα σε μερικές μέρες το μέτωπο έσπασε και ο Ελληνικός στρατός αναγκάστηκε να παραδοθεί. Η ιστορία αυτή είναι μια μικρή αληθινή ιστορία από την Γερμανική κατοχή όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα και άρχισαν τους βομβαρδισμούς στον Πειραιά.

Ήρωας αυτής της ιστορίας ήταν ο κύριος Δημήτρης που τη διηγήθηκε τόσο ζωντανά ετών 93 τότε λες και ήταν πίσω στο χρόνο. Είχε έρθει για να αγοράσει έναν υπολογιστή να περνάει την ώρα του και πιάσαμε την κουβέντα. Ήταν τότε 15 χρονών και όλοι εκείνη την περίοδο θέλανε να πολεμήσουν να δείξουν στον νέο κατακτητή ότι μπορούν να τον νικήσουν. Λέει λοιπόν..

-Όταν, έμαθα ότι έφευγαν όλοι για την Κρήτη, άλλοι για να πολεμήσουν άλλοι για να πάνε στην Αίγυπτο κυριεύτηκα και εγώ από αυτή την επιθυμία να πολεμήσω τους Γερμανούς. Μάζεψα τα πράγματα μου και ξεκίνησα για τον Πειραιά..Εκεί βρήκα ένα καΐκι που πήγαινε προς τα Χανιά.

-Το ταξίδι ήταν πάρα πολύ δύσκολο δεν είχα συνηθίσει τέτοιο κούνημα μας πήρε αρκετές μέρες να φτάσουμε εκεί. Μέσα στο καΐκι ήταν μάνες παιδάκια φαντάροι πολύς κόσμος. Κλαίγανε τα παιδάκια αλλά όλοι έκαναν υπομονή.

-Έτσι, όταν φτάσαμε όλοι παραπατούσαμε από το κούνημα. Μου πήρε καμιά ώρα να συνέλθω.

Όταν φτιάσαμε στην Κρητη ήδη είχε ξεκινήσει η μάχη. Ο σκοπος μου ήταν να παω στην Αιγυπτο με το καραβι να πολεμήσω εκεί. Έπρεπε να δηλώσω τα χαρτιά μου και να μου τα σφραγίσουν. Παρατηρησα οτι ο ανθρωπος που σφραγιζε ειχε εκατονταδες.

Το βράδυ λοιπόν μπηκα απο το παραθυρο και εβαλα τα χαρτια μου πανω πανω.Ετσι ολο χαρα περιμενα να με φωναξουν για να παω στο καραβι. Περασε μια ωρα δυο ωρες λεω κατι συμβαινει. Πλησιαζω και τι να δω. Τραβουσε τα χαρτια απο κατω! Εκει απογοητευτηκα και ξεκινησα να παω προς το μετωπο της μαχης.

-Εκεί θα μαχόμουν και γω ηρωϊκα. Συναντάω δυο στρατιωτες και ξεκιναμε ολοι μαζί. Μπροστα οι στρατιωτες πισω εγω. Ομως για κακη μας τυχη μας χτυπησαν αεροπλανα και σκοτωθηκαν. Ειχαν περασει ηδη 3 μερες και για να αντιμετωπισω την πεινα μου την εβγαλα με τα μπισκοτα που μου ειχαν δωσει.

-Δεν ηξερα τι να κανω και συναντησα καποια στιγμη μια οικογενεια που πηγαινε στο χωριο  για να σωθει απο τους βομβαρδισμους. Ε, κοπελι ελα μαζι μας τι θα κανεις μοναχος σου. Ελα και χρειαζομαι και βοηθεια στο χωραφι. Ξεκιναμε και μετα 3-4 ωρες περπατημα φτασαμε. Μου λεει παμε να βγαλουμε τις πατατες γιατι οταν ερθουν οι γερμανοι θα τα παρουν ολα.

-Ετσι μεχρι το βραδυ μαζευαμε πατατες.Πεσε να ξεκουραστεις και αυριο θα σου κανουμε το τραπεζι. Οταν ξημερωσε  Έβλεπες παντου αεροπλανα. Μαλλον δε θα αργησει να πεσει το νησι. Μου λεει ιντα θα καμεις.Κατσε μαζί μας.Θα φυγω του λεω θα  γυρισω στον Πειραια.Αν και επεμενε δεν αλλαξα γνωμη.Μου λεει ελα  να φας μαζι μας κοκκινιστο πριν φυγεις. Ηταν το καλυτερο κοκκινιστο που ειχα φαει ποτε. Αφου με ευχαριστησε κατεβηκα παλι προς τα χανια.

-Γινοτανε χαμος χαμος.Κοσμος γυναικες παιδια θελανε να φυγουνε.Βρηκα ενα ψαροκαϊκο και θελανε χρηματα.Δεν ειχα τιποτα! Ακουω καποια στιγμη εναν παρε 500 δραχμες να πας να ειδοποιησεις τον αδερφο μου οτι ειμαστε καλα.Παω και γω..δως μου ρε μπαρμπα και εμενα θα παω και γω, θα παω και γω.

-Μα βρε μολις εδωσα..Σε παρακαλω θα παω και γω.Ετσι μου δινει ενα 500αρικο τα δωσα στον ψαρα και ξεκινησαμε.καναμε 7 μερες να φτασουμε Πειραια.

-Οταν φτασαμε πολυ προσεκτικα βγηκαμε λιγοι λιγοι. Ξεκινησα για την Καστελα οπου ζουσε ο αδερφος του Κρητικού.Με τα πολλα αφου βρηκα το σπιτι χτυπαω την πορτα.Ε φοβηθηκαν αλλα του λεω ζει ο αδερφος σας και ειναι καλα.Βαζει τα κλαμματα και του λεω την περιπετεια μου. Ο αλλος δεν πατησε  ποτε να του δωσει τα καλα νεα.Πηρε τα λεφτα κι εφυγε.Εγω με τα πολλα έφτασα Νικαια.

Αλλα επειδη επεσα σε μπλοκο επρεπε να κρυφτω. Ριχνω ενα σαλτο και μπαινω στο Κρατικο. Το νοσοκομειο το ειχαν καταλαβει Ιταλοι και με εκρυψαν σαν εργατη για να την γλυτώσω. Δυστυχώς μετά από χρόνια που προσπάθησα να βρω την οικογένεια από την Κρήτη δεν τα κατάφερα. Αυτή ήταν μια μικρή αληθινή ιστορία από την Γερμανική κατοχή.

Ο κ.Δημήτρης συνταξιούχος του ΟΛΠ έφτασε 96 ετών..